مهمترين راه انتقال بيماري از طريق گزش پشه خاكي است كه محدوده پرواز آن كم است و در مكانهاي تاريك و مرطوب به خصوص در ابتدايلانههاي موشها استراحت ميكنند و همچنين در بيابانها و جنگلهاي باراني يافت ميشوند.
پشه خاكي نيمه اهلي اطراف شهرها و در زيرسنگها و نخالههاي ساختماني زندگي كند. طول هر پرواز حداكثر ۱ متر و حداكثر تا چند صد متري محل توليد ميباشد. انتقال از انسان به انسان در این بیماری امری ممکن می باشد.
در کانونهای لیشمانیوزپوستی نوع شهري يا خشك سگها نیز مانند انسان به این انگل آلوده و به نظر می رسد مخزن اصلی بیماری هستند. كانون اصلي اين بيماري در ايران شهرهاي کرمان، بم، مشهد، اصفهان، نيشابور، شيراز و کاشان است.
در مورد نوع روستایی مهمترین کانون بیماری اصفهان (شمال-شمالشرقی وشرق اصفهان) ، سرخس، ترکمن صحرا ، لطف آباد و در خراسان اسفراین می باشد.
در ليشمانيوز جلدي نوع روستايي يا مرطوب مخزن بيماري عمدتاً جوندگان بوده كه مهمترين آنان در ايران موش صحرايي رومبوميس اوپيموس (در اصفهان) از خانواده ژربيل ها مي باشد. جوندگان ديگري نيز بعنوان مخزن ليشمانيوز جلدي نوع روستايي در ايران مورد بررسي و تأييد قرار گرفته اند كه از آن جمله مريونس ليبيكوس در شهرستان نطنز استان اصفهان، مريوس هوريانه در سيستان و بلوچستان و تاترااينديكا در خوزستان است انسان بطور تصادفي در چرخه نوع روستايي قرار مي گيرد.